Middle-earth: Shadow of War Review (2024)

Volledig tegen alle verwachtingen in werd Middle-earth: Shadow of Mordor een van de grootste titels van 2014. De grootste reden voor dit succes was het innovatieve Nemesis-systeem, waarmee jij je eigen vijanden met achtergrondverhalen kon vormen. Dit zorgde voor uren en uren aan gameplay. Drie jaar later krijgen we de sequel voorgeschoteld die qua gameplay op alle vlakken grootser wilt zijn, maar op het gebied van verhaal wat steken laat vallen.

De game gaat verder waar de vrij abrupte cliffhanger van Shadow of Mordor is gebleven: Talion en Celebrimbor smeden hun eigen Ring of Power om het gevecht met Sauron aan te gaan. Het verhaal weet alle typische Lord of the Rings-vakjes af te vinken waardoor je het als speler onder andere opneemt tegen de Nazgûl, de Witch King ,een Balrog en je missies voltooid samen met de verraderlijke Gollem. Deze klinkt, hoewel hij niet is ingesproken door Andy Serkis, net als in Shadow of Mordor belachelijk goed. Hoewel Talion en Celebrimbor niet de meest interessante gamepersonages van de afgelopen jaren zijn, is hun performance krachtig en voel je met ze mee. Iets wat lang niet over alle personages gezegd kan worden, want de supporting cast wist geen blijvende indruk op mij achter te laten.

In zijn totaliteit is het verhaal aan de magere kant, maar vreemd genoeg was dit niet iets wat mij heel erg dwars zat - de gameplay is daarentegen namelijk weer erg sterk. We hebben nog altijd te maken met een combinatie van de Batman: Arkham combat en het klimmen en klauteren zoals we dat kennen uit Assassins Creed. Leuk en aardig, maar het hoogtepunt van Shadow of War is net als in Shadow of Mordor weer het Nemesis-systeem, wat nu nog verder uitgebreid is. Nog altijd creëer je rivaliteiten met de verschillende orks die stuk voor stuk hun eigen sterktes, zwaktes en classes hebben. Waar je ze in het eerste deel zelf moest tegenkomen of middels een missie kon opzoeken, kunnen zij jou nu onverwacht belagen.

Het gebeurde mij meerdere keren dat ik al sluipend mijn doelwit wilde uitschakelen om vervolgens uit het niets aangevallen te worden door een ork die ik een half uur daarvoor had beschaamd voor zijn troepen. Ook de manier waarop je een vijand uitschakelt verandert de mogelijke gevechten die je daarop met hen zal hebben. De hiervoor genoemde beschaamde ork had grote praatjes toen ik hem de eerste keer tegenkwam, maar het moment dat hij mij belaagde ging dit gepaard met een angstaanjagende stilte die werd op gevolgd door maniakaal gegiechel.

Tot op de dag van vandaag snap ik niet dat andere ontwikkelaars niets met dit systeem hebben gedaan, want deze diversiteit en techniek is iets wat je niet vaak tegenkomt in games. Shadow of War blinkt hier echt in uit. Met sommige orks ontwikkelde ik oprecht een zekere rivaliteit, mede door de hilarische teksten die ze uitkramen wanneer je ze tegenkomt. In Shadow of War heb je dezelfde orks ook nodig om jouw eigen leger op te bouwen.

Het overnemen van vijandige forten en het uitbreiden van jouw ork-leger staat centraal in de game, door het ‘brainwashen’ van orks voegen zij zich aan jouw leger. Het gaat echter veel dieper dan dat. Alle overgenomen orks kan jij een rol binnen jouw leger geven. Zo kan je ze als bodyguard instellen, of juist een nog niet overgenomen vijand laten bespioneren. Het moment dat je dan de aanval op ze opent, zullen zij een mes in hun rug vinden van jouw spion.

Naast de uitbreiding van het Nemesis-systeem, is ook de core gameplay verder ontwikkelt waardoor je nu meer RPG-elementen kan terugvinden. Waar ik normaalgesproken in games met skill trees een duidelijk pad afwandel waarbij ik de rest van de moves laat vallen, heeft Shadow of War een van de eerste skill trees die ik ben tegengekomen waarbij alle skills echt hun voordelen hebben en lonen om te unlocken. Daarnaast krijg je nu bij het vermoorden van een captain een stuk equipment dat Talion sterker kan maken en speciale perks geeft. Deze worden – net als in Destiny – aangegeven met verschillende termen als Legendary en Epic, waardoor je continu op jacht bent naar het betere stuk equipment of de sterkere ork, want naast een eigen power level worden ook deze onderverdeeld middels dat systeem.

Hoe goed de overkoepelende gameplay ook in elkaar zit, toch zijn er een aantal punten in de controls waar ik bij de leentjebuur Assassin’s Creed ook wel eens last van heb. Zo beklim je soms muren terwijl dit niet de bedoeling is, wordt de dubbeljump gericht op een gedeelte waar je niet naartoe wilt gaan en worden verkeerde vijanden getargeted. Hierdoor heb ik een stealth-missie waarin ik niet gespot mocht worden meerdere keren opnieuw moeten doen, omdat er werd besloten om een totaal andere vijand aan te vallen dan degene waar ik op afging.

Op het grafisch gebied valt er ook het een en ander aan te merken. Het merendeel van de personages zijn op een aantal uitzonderingen na, niet grafisch indrukwekkend en niet echt wat je in 2017 verwacht. De omgevingen waarin je komt zijn dit weer wel, want waar Shadow of Mordor door zijn locatie voor het grootste gedeelte uit grauwe bruine omgevingen bestond, is hier voor een uitgebreider kleurpalet gekozen. Een aangename verandering.

Tot slot wil ik nog een punt aankaarten wat de afgelopen week flink in het nieuws is geweest: de loot boxes die je kan aanschaffen middels echt geld. In de end game dien je andere forten over te nemen met een leger dat je kan uitbreiden. Zelf heb ik niet ondervonden dat ik perse de kistjes moest aanschaffen, met de simpele reden dat het Nemesis-systeem dusdanig leuk is om zelf de verschillende lelijkerds op te sporen en te veroveren. Wel moet ik toegeven aan het feit dat het “ware einde” pas getoond wordt na een vrij lange end game grind van lastige Siege Battles die je gemakkelijker kan (met de nadruk op kan) maken door het aanschaffen van de loot boxes waar sterkere legendary orks inzitten.